درد روانی ناشی از تبدیل شدن به بزرگسال، آن هم یک شبه درد
بزرگی است و آسیب های جبران ناپذیری بر روان این کودکان بر جای می گذارد. بیشتر
این کودکان از راه های دشواری کسب درآمد می کنند، اما سهم ناچیزی به آنها تعلق می
گیرد.

 

در جهان دست کم 250 میلیون کودک کار وجود دارد که سه چهارم  آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند و
طبق گزارش یونیسف از هر 12 کودک کار در جهان، یک کودک به صورت اجباری ناچار به کار
می شود.

کار کودکان باعث فاصله گرفتن آنها از کودکی کردن که حق
مسلم آنهاست می شود و این شروع آسیب های روانی است. گاهی صدای خنده آنها همراه با
دویدن در سر چهار راه هایی که می تواند گذرگاه مرگ آنها باشد را می شنویم که نشان
دهنده این است که کودک درونشان برای لحظه ای بروز کرده و در این زمان برخی از مردم
در رویارویی با آنها از خشونت استفاده می کنند و کم کم کینه ای در دل این کودکان
معصوم نقش می بندد که زمینه ای برای حرکت به سمت انواع بزهکاری در دوران بزرگسالی
را فراهم می کند.

این کودکان از لحاظ بهداشت و تغذیه وضعیت مناسبی ندارند،
همچنین به دلیل فقر بیشتر درس نمی خوانند و آینده ای نامعلوم دارند و این موضوع
باعث بروز اختلالات اضطرابی در این کودکان می شود و این کودکان توانایی لازم برای
نحوه ارتباط با محیط پیرامون را به دست نمی آورند.

کار در خیابان ممکن است کودکان را به سوی مصرف مواد بکشاند
و شیوع اختلال شخصیتی نیز در این کودکان به دلیل احساس حقارتی که تجربه می کنند
بیش از دیگران است. یکی از روش هایی که برای پیشگیری از آسیب بیشتر می توان انجام
داد، استفاده از آموزش خیابانی در حمایت از این کودکان است.

برای مثال می توان در مورد آثار زیان آور مواد مخدر،
پیشگیری از بیماری های جنسی، ارتقای سواد و آموزش مهارت های زندگی، اقداماتی انجام
داد.

کودکان سرمایه های کشور هستند و دوران کودکی برای هر شخص
مهم ترین مقطع زندگی است و همه رفتارها و عقاید و ارزش ها، ترس ها و نفرت ها در
همین زمان شکل می گیرد. همه نهادها و دستگاه های مرتبط باید در زمینه کمک به کودکان
کار متحد شوند./105

دکتر «لیلا رازقیان»؛ روانپزشک و رئیس بیمارستان اعصاب و
روان استاد محرری

پایان خبر