همه گیر شدن بیماری های
واگیر می تواند موجب ایجاد اضطراب در همه افراد، از جمله کودکان شود.

 

اضطراب کودکان تا اندازه
بسیاری متاثر از شیوه مقابله والدین آنان با اضطراب خود و نوع برخورد آنها با
نگرانی های فرزندانشان است؛ پس آموزش مهارت های مدیریت اضطراب به والدین و شیوه
برخورد مناسب با اضطراب کودکان، بهترین روش برای کاهش اضطراب کودکان است.

در چنین شرایطی، لازم است با
یک سری تکنیک های ساده، اضطراب کودکان را کاهش دهیم.

1- کودک
را تشویق کنیم تا در مورد احساس خود و چیزی که او را مضطرب و نگران کرده، صحبت کند
و سریع شروع به اطمینان دادن نکنیم.

2- کودک
را تشویق کنیم که در مورد ترس ها و نگرانی هایش، با والدین و یا هر کس دیگری در
خانواده که با او راحت است، صحبت کند.

3- اگر
علت اصلی نگرانی کودک ترس از ابتلای خودش یا دوستان و یا خواهر و برادرش به بیماری
است، ابتدا
خوب به حرف های او گوش داده و نگرانی او را طبیعی جلوه دهیم.

4- راهکارهای
درست و مناسبی را برای کارهایی که می توانند برای پیشگیری از ابتلا به بیماری
انجام دهند، در اختیار کودک قرار دهیم.

5- کودکانی
که نگران ابتلای والدین و دیگر افراد خانواده به بیماری هستند، این نگرانی در
صورتی که والدین شاغل بوده و یا در صورت دوری پدر و مادر و یا پدربزرگ و مادربزرگ از
فرزند بیشتر است.

در چنین مواردی کارهای زیر را انجام دهیم:

الف) به زبان ساده راه های
انتقال بیماری را برای کودک توضیح داده و بگوییم «درست است که در خانه ماندن بهترین
کار است، اما گاهی پدر و مادرها لازم است از خانه بیرون بروند و صرف از خانه بیرون
رفتن آدم ها را مریض نمی کند. اگر آنها اصول بهداشتی را رعایت کنند، احتمال اینکه
بیمار شوند خیلی کم است».

ب) اگر کودک نگران پدربزرگ و
مادربزرگش است بگوییم «درست است که این بیماری ممکن است در افردی که سن بالایی
دارند، شدیدتر از دیگران باشد، اما آدم ها تنها به خاطر اینکه سنشان بالاست یا پیر
هستند، به این بیماری مبتلا نمی شوند؛ اگر پدربرزگ ها و مادربزرگ ها در خانه بمانند
و نکات بهداشتی را رعایت کنند، بیمار نمی شوند و اگر هم بیمار شوند، پزشکان می توانند
به بسیاری از آنها کمک کنند تا خوب شوند».

ج) به کودک بگوییم «اخبار
رادیو و تلویزیون برای بزرگسالان تهیه می شود و بچه ها ممکن است بعضی چیزها را اشتباه
متوجه شوند و بی دلیل نگران شوند؛ پس به جای گوش دادن به اخبار، بهتر است اگر پرسشی
در مورد این بیماری داشتند، از پدر و مادر و یا دیگر اعضای خانواده بپرسند».

د) کودک را تشویق کنیم تا
اگر ترس ها و نگرانی هایش ادامه داشت، از پدر و مادر بخواهد با شماره 4030 تماس
بگیرند تا مشاوران، آنها را راهنمایی کنند که چه کار کنند که نگرانی آنها کمتر شود؛
علاوه بر این به کودک اطمینان دهیم، اگر خودش هم نیاز به صحبت داشت، می تواند
دوباره با این شماره تماس بگیرد.

البته تاکید کنیم، در تماس های
بعدی، افراد دیگری پشت خط هستند و به او پاسخ می دهند، اما همه آنها افراد مطلع و توانمندی
هستند، به حرف های او گوش می دهند و به او کمک می کنند./ا.کشاورزی

«طاهره قنبریان» کارشناس
سلامت روان معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز

پایان خبر