پدر
و مادرها همه امکانات و وسایل رفاهی و تفریحی کودک را بر آورده می کنند، زیرا نمی
توانند حسادت و حرص خوردن او را تحمل کنند یا می خواهند فرزند آنها به اصطلاح چشم
و دل سیر بزرگ شود. غافل از اینکه این بچه درکی از محدودیت پیدا نمی کند و مهم تر
اینکه درکی از قناعت و بزرگی نخواهد داشت.

 

اگر
کودک نتواند بفهمد که برخی چیزهایی که می خواهد قرار نیست خیلی سریع به دست آورد
یا قرار نیست داشته باشد، هیچ گاه تجربه آرامش را در زندگی نخواهد داشت، زیرا
امکان ندارد بدون قناعت کسی به آرامش برسد.

اگر
کودک محدودیت ها را درک نکند، نمی تواند به جهان دیگر نامحدود فکر کند و تربیت
معنوی او با مشکل مواجه می شود.

البته
شاید برای مدتی کودک، خود را چشم و دل سیر
نشان دهد، اما در دوران نوجوانی و جوانی، سودای حسرت ها و حرص ها، می تواند او را
از مسیر حلال تلاش و کوشش خارج کند.

اگر
هم از مسیر حلال کسب دنیا جدا نشود، از تلاش تمام وقت برای به دست آوردن نداشته
هایی که در دست دیگران می بیند، خود را به رنج می اندازد.

در
راستای درک محدودیت و دستیابی به آرامش آینده برای کودکان، پدر و مادر باید:

*هر
چیزی که کودک می طلبد را تهیه نکنند و اجازه بدهند کودک آرزوهای کوچکی داشته باشد.

*مفهوم
پاداش نسیه را که در برابر اعمال نیک کودک انجام می شود به او بفهمانند.

*داشته
های دنیوی را با مسخره کردن و ناچیز خواندن در چشم کودک کوچک کرده و از ارزش گذاری
بیندازند، زیرا به هر حال، کودک داشته های دیگران را که می بیند، طلب کرده و می
خواهد.

*داشته
های معنوی همچون اخلاق پسندیده، علم، عقل، بزرگی هدف، اخلاص، ارتباط با خدا و عبادت
در زندگی را برای کودکان به ارزش تبدیل کنند.

*بذل
و بخشش را به کودکان یاد داده و در برابر این کار، تشویق های زیادی داشته باشند.

اگر
انسان از همان دوران کودکی که سرعت یادگیری فوق العاده ای دارد، یکی از محوری ترین
ویژگی های دنیا و حیات مادی که همان محدودیت است را نشناسد، نمی تواند به راحتی در
دنیا زندگی کرده و بر مشکلات آن برآید.

بنابراین با درک محدودیت های دنیای مادی و با
توجه به تربیت اسلامی، خوشبختی را در دسترس کودکانمان قرار دهیم./103

«مریم
منصوری» روانشناس مرکز آموزشی درمانی خلیلی

پایان خبر