پری‌بیوتیک ‌ها در حقیقت کربوهیدرات ‌های پیچیده یا فیبرهایی هستند که در اثر آنزیم‌های معده تجزیه نمی‌شود و در نهایت به روده انتقال می یابد. روده انسان نیز قادر به هضم این مواد نیست، ولی باکتری‌هایی وجود دارد که این پری‌بیوتیک‌ها را در روده تجزیه می‌کند و بدن را قادر می‌سازد تا از فواید آن‌ها بهره‌ مند شود. این ترکیبات در بسیاری از مواد غذایی از جمله سبزی ها، حبوبات و میوه ها یافت می‌شود.

اما پروبیوتیک‌ها به باکتری‌های مفید روده گفته می شود که وظیفه هضم ترکیبات پری بیوتیک را بر عهده دارد. پروبیوتیک‌ها با حضور در دستگاه گوارش موجب تقویت و رشد باکتری های مفید مقیم در روده‌ها می‌شود. این میکروب‌ها جذب مواد معدنی به‌ ویژه کلسیم و منیزیم را از دستگاه گوارش افزایش می‌دهد و خطر چاقی و دیابت نوع 2 را کم می‌کند. 

از سوی دیگر پروبیوتیک‌ها از علائم عدم تحمل لاکتوز شیر در افرادی که دچار این عارضه هستند، می‌کاهند و با تقویت سیستم ایمنی، مقاومت بدن را در برابر بیماری‌ها بیشتر می‌کنند. در نتیجه مصرف این محصولات در افرادی که مستعد نفخ و سایر مشکلات گوارشی هستند می تواند کمک کننده باشد. همچنین یکی از مهم‌ترین آثار استفاده از محصولات پروبیوتیک کمک به کاهش کلسترول خون است. 

بنابراین مصرف روزانه محصولات پروبیوتیک، به ویژه فرآورده‌های لبنی همچون شیر، ماست، کفیر یا پنیر پروبیوتیک توصیه می شود. دانستن این نکته نیز حائز اهمیت است که باکتری‌های پروبیوتیک بیشتر از یک هفته تا حداکثر 10 روز زنده نمی‌ مانند. مصرف این نوع محصولات برای کودکان زیر یک سال باید تحت نظر پزشک باشد.

پس می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که پری بیوتیک‌ها در حقیقت غذای پروبیوتیک‌ها هستند./ف.نوروزی فرد

«الهه عباسی»، کارشناس ارشد تغذیه دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز