گاهی
انگ زدن چنان متمایز کننده است که فرد به وسیله همان لقب تعریف می شود، مانند کور،
دیوانه و فلج؛ به طوری که این موضوع هویت فرد دچار بیماری را خدشه دار می کند، در
شرایط کنونی باید به انگ جدیدی که در جامعه تعریف شده است توجه کنیم.

 

ابتلا
به ویروس کرونا یا در معرض آن بودن این روزها با انگ همراه شده است، یکی از موانع
استفاده از سیستم های درمانی انگ است و این انگ زنی باعث می شود فرد درمان مناسب
را دریافت نکند و از حقوق خود محروم شود و از طرفی این مراجعه نکردن و ترس از انگ
نه تنها به خود فرد آسیب می رساند، بلکه سبب انتشار بیشتر بیماری در جامعه به علت
پنهان کاری می شود، زیرا فرد ترجیح می دهد تا جایی که می تواند و در زمانی که
بیماری هنوز تشدید نشده است، بیماری خود را پنهان کند و دیرتر مراجعه کند و در
همین برهه زمانی انتشار بیماری صورت می گیرد.

نگرش
منفی و توام با ترس نسبت به بیماران مبتلا به کرونا باعث ایجاد احساس طرد شدن در
افراد مبتلا می شود و خود اظهاری در فرد مبتلا کاهش می یابد و این موضوع باعث
افزایش فشار روانی در فرد مبتلا می شود.

برای
شکستن این چرخه، مواردی را باید در گفتگوهای روزمره رعایت کنیم و از واژه هایی که
بار روانی دارند و یا سرزنش کننده هستند پرهیز کنیم، برای مثال به جای گفتن آلوده
کردن افراد از سوی فرد مشکوک که بار روانی سرزنش کننده دارد، می توان گفت انتشار
ویروس توسط فردی که امکان داشتن این بیماری در او وجود دارد و یا به جای «کرونایی»
می توان گفت فرد مبتلا به کرونا.

فرد
مبتلا به کرونا ممکن است اهل هر جایی باشد و از این طریق می توان از زدن برچسب به
یک توصیف خاص پرهیز کرد، هر فردی با هر میزان رعایت بهداشت ممکن است به کرونا
مبتلا شود و خود یا عزیزانمان نیز از این موضوع مستثنی نیستیم، به همین دلیل باید
تلاش خود را برای پرهیز از به کارگیری واژه های نامناسب، طرد کننده و دارای بعد
روانی به کار گیریم و بتوانیم با بیماران مبتلا همدلی کنیم./105

دکتر «لیلا
رازقیان» متخصص اعصاب و روان و رئیس بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری

پایان
خبر