مدیرگروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز با اشاره به افزایش شیوع دیابت نوع دو و عوارض قلبی_عروقی ناشی از آن گفت: توجه به برنامه‌های بازتوانی قلبی، به‌عنوان یکی از مؤثرترین رویکردهای پیشگیرانه بیش از پیش ضرورت یافته است.

به گزارش روابط عمومی دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز و به نقل از «وبدا»، در کنار روند فزاینده افزایش بار بیماری های غیرواگیر و به ویژه دیابت که به صورت روزانه در سطح دنیا، قربانیان بیشتری می گیرد، دانش سلامت نیز همه توان خود را برای اقدامات حمایتی و مراقبتی از بیماران به کار بسته است؛ از جمله این تلاش ها می توان به خدمات فیزیوتراپی اشاره کرد که به یاری بیماران گروه های مختلف، از جمله بیماران مبتلا به دیابت آمده است.

دکتر «فرزانه یزدانی» مدیرگروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشکی شیراز در این زمینه اظهار کرد: پژوهش‌ها نشان می‌دهد که بیماران مبتلا به دیابت، حتی پیش از بروز بیماری‌های آشکار قلبی، می‌توانند از مزایای برنامه‌های ورزشی ساختاریافته در قالب توانبخشی قلبی، برای کاهش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر بهره‌مند شوند.

او ادامه داد: پروتکل های ورزشی ساختارمند، به ویژه در فاز سوم توانبخشی قلبی، محور اصلی کنترل قند خون، کاهش مقاومت به انسولین و پیشگیری از بیماری‌های عروق کرونر است.

استادیار گروه فیزیوتراپی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز با اشاره به مطالعات انجام شده در این زمینه، به اثربخشی تمرین های هوازی منظم برای بهبود سلامت این گروه از بیماران پرداخت که با شدت متوسط به‌مدت ۳۰ تا ۶۰ دقیقه، سه تا پنج روز در هفته، می‌تواند منجر به کاهش HbA1c ، کاهش چربی‌های خون، بهبود عملکرد اندوتلیال و افزایش ظرفیت قلبی_تنفسی شود؛ تغییری که به‌طور مستقیم با کاهش خطر ابتلا به بیماری های عروق کرونر مرتبط است.

دکتر یزدانی افزود: در این مرحله، نقش فیزیوتراپیست تیم توانبخشی قلبی در تعیین پارامترهای پروتکل های ورزشی، پایش ایمنی سطح استاندارد فعالیت و پیشرفت تمرینات بسیار حائز اهمیت است.

او تاکید کرد: ادامه‌ فعالیت بدنی ساختاریافته در بیماران مبتلا به دیابت، نه تنها از عوارض قلبی عروقی پیشگیری می کند، بلکه به استقلال عملکردی، کنترل وزن و کیفیت زندگی بالاتر می انجامد؛ از این رو ورزش ساختارمند در برنامه توانبخشی قلبی برای بیماران مبتلا به دیابت نه فقط یک توصیه، بلکه یک ضرورت پیشگیرانه است، ضرورتی که می‌تواند مسیر سلامت قلب و زندگی فعال را تضمین کند.

پایان خبر