برخی
از ما فکر می کنیم که در صورت ابتلا به بیماری های روانپزشکی، درمانی وجود ندارد،
در حالی که واقعیت این است که با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات روانپزشکی
می توانند زندگی و کارایی مناسب را داشته باشند.

در
گذشته های نه چندان دور در بسیاری از جوامع، باورهای نادرستی درباره بیماری های
روانپزشکی وجود داشت، به طوری که در بعضی از از فرهنگ ها علت های پیدایش بیماری های
اعصاب و روان را عواملی مثل شیطان و جن و عقوبت الهی و گناهکار بودن فرد می
دانستند، اگرچه چنین باورهایی در جهان امروز کمتر از قبل مشاهده می شود، اما هنوز
هم باورهای نادرست در مورد بیماری روانپزشکی و درمان آن در بین مردم وجود دارد.

 

حدود
25 درصد از افراد در طول زندگی خود دچار یک یا چند بیماری روانپزشکی می شوند، اما
اختلالات روانپزشکی در تعداد کمی از افراد بروز می کند و تنها مخصوص عده ای از
افراد جامعه و متاثر از سطح تحصیلات و درآمد است.

برخی
از افراد، به ویژه اطرافیان فرد مبتلا به اختلالات روانپزشکی، بر این باورند که
فرد مبتلا علایم بیماری را تحت کنترل دارد و پیدایش بیماری را تحت اراده فرد می
دانند، در حالی که عوامل مختلفی مثل ژنتیک، عوامل محیطی و اجتماعی در بروز بیماری های
روانپزشکی نقش دارند.

برخی
از افراد مبتلا به اختلالات روانپزشکی در دوره مصرف داروی خود برای درمان بیماری،
ذهنشان بر اثر فشار نزدیکان درگیر افکاری مانند قطع مصرف دارو می شود که در این
صورت بهتر است این موضوع را با روانپزشک خود در میان بگذارند تا روانپزشک اطلاعات
و آموزش های لازم را در اختیار فرد مراجعه کننده و اطرافیان او درباره مصرف دارو
قرار دهد.

برخی
از بیماران به محض بهبود علایم بیماری، خودسرانه مصرف داروها را قطع می کنند، در
حالی که قطع دارو بدون نظر روانپزشک معالج، یکی از شایع ترین علت های عود بیماری
است.

برخی
از افراد جامعه فکر می کنند در صورت معاشرت با افراد دچار اختلالات روانی، بیماری
به آنها نیز سرایت می کند، در صورتی که به هیچ وجه بیماری های روانپزشکی مسری
نیستند.

یکی از
تفکرات رایج در جامعه این است که افراد دچار بیماری های روانی خطرناک هستند، در
حالی که این افراد بیش از آنکه در جامعه خشونت به خرج دهند، از سوی دیگران مورد
آزار و خشونت قرار می گیرند و برخی از افراد نیز معتقدند که هر فردی به روانپزشک
مراجعه کند، دیوانه است و به این دلیل از مراجعه به روانپزشک گریزان هستند.

همانگونه
که فرد مبتلا به بیماری قلبی نیازمند مراجعه به متخصص قلب و عروق است، فردی هم که
سیستم اعصاب و روان او دچار مشکل شده باشد، نیازمند مراجعه به روانپزشک است.

در
خصوص اعتیاد آور بودن داروهای اعصاب و روان، این نکته گفتنی است که اکثر این
داروها اعتیاد آور نیستند و اگر افراد نگران عوارض داروها هستند، می توانند مستقیم
نگرانی خود را در مورد هر عارضه ای با روانپزشکان در میان گذاشته و در تصمیم گیری انتخاب
دارو با روانپزشک خود همکاری کنند.

همه
این باورهای نادرست باعث می شوند که افراد دچار اختلالات اعصاب و روان تمایل کمتری
برای مراجعه به روانپزشک و مصرف دارو داشته باشند و از اینکه برچسب بیماری اعصاب و
روان بر پیشانی آنها زده شود، نگران هستند، در حالی که بیماری روانپزشکی مانند
سایر بیماری ها در صورت مراجعه به موقع قابل کنترل و درمان هستند./105

دکتر «لیلا
رازقیان» روانپزشک بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری

پایان
خبر