ضدعفونی
کننده ها

انسان از
ابتدا برای زدودن پلیدی ها از تن، جامه،‌ مسکن، اشیا و ادوات خود، از آب استفاده
می کرد.

 

در روزگاران گذشته،
شستشوی ساده با آب، به تنهایی برای برطرف کردن انواع چرک ها میسر نبود و مجبور بودند
از مواد کمکی نظیر خاک رس، گیاهان، سدر، گل سرشوی و چوبک برای زدودن چربی ها و
شستشوی البسه استفاده کنند.

از این روی،
مشاهده شده بود که خاکستر بسیاری از گیاهان نیز، خاصیت پاک کنندگی بیشتری در زدودن
چربی ها دارند.

این مشاهدات،
انسان را بر آن داشت که دست به تجربه بزند و چربی ها را با خاکستر گیاهان مخلوط
کرده و از اختلاط آنها پاک کننده هایی به دست آورد که مدت ها بعد، صابون نامیده شد
و قدمت آن به هزاران سال پیش بر می گردد.

در طول
سالیان گذشته از اواسط قرن نوزدهم، هدف مواد شیمیایی در مقابل عفونت ها و انتشار
بیماری های مسری جنبش حقیقی به خود گرفت و از این زمان بود که ارتباط بین عفونت و
شیوع بیماری ها مسلم شد.

کلر که
ابتدا به عنوان از بین برنده بو استفاده می شد، از سال 1843 میلادی بنا بر توصیه
«هلمز» به عنوان ماده گندزدا در زایشگاه پیشنهاد شد.

روند استفاده
از موادضدعفونی کننده و گندزدا به طور وسیع ادامه پیدا کرد، به گونه ای که در سال
1981 میلادی استاندارد فرانسه با عنوان اندازه گیری قدرت باکتری کشی مواد ضدعفونی
کننده ارایه شد.

در
خرداد سال 1368، موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران با الهام از این
استاندارد، نشریه شماره 2842 چاپ نخست خود را منتشر کرد.

با استفاده از عوامل فیزیکی و شیمیایی
مختلف می توان بسیاری از میکروارگانیسم ها را نابود کرد یا موجب توقف رشد آنها شد.

برای انجام این عمل، عوامل و روش های
متفاوت و متنوعی وجود دارد که هر کدام به نحوی موثر بوده و در ضمن، محدودیت های ویژه
خود را شامل می شوند.

بیمارستان ها به طور مکرر برای «سترون»
کردن مواد حساس به حرارت، نظیر «ترموتر»، وسایل جراحی، ابزار و وسایل مربوط به
معاینه های داخلی بدن، لوله ها و «سوندهای پلی اتیلنی» و لوازم تنفسی و بیهوشی به
روش های شیمیایی نیز، نیاز پیدا می کند./103

«زهرا عبدالهی»، کارشناس بهداشت محیط و
کارشناس ارشد محیط زیست بیمارستان حضرت علی اصغر(ع)

پایان خبر