امروزه
برای اکثر خانواده ها به ویژه در شهرهای بزرگ، آپارتمان نشینی اجتناب ناپذیر است.
گاهی سکوت در آپارتمان تاثیرات نامطلوبی بر افراد ساکن به ویژه کودکان و نوجوانان دارد.

 

یکی از
این موارد؛ کم شدن روابط با محیط اطراف و سرکوب آزادی های کودک است که باعث کاهش
خلاقیت و مانع رشد طبیعی ذهن کودک و اسارت روح شاداب او در این سازه های سرد می شود.
کودک باید کودکی را تجربه کند، چرا که کودکان در بازی های خود زندگی را تمرین می
کنند.

آپارتمان
نشینی باعث انزوا طلبی کودک و کاهش بازی های دسته جمعی می شود. در حالی که بازی
های گروهی نقش پایه ای در جامعه پذیری و ایجاد روابط اجتماعی سالم دارند. بنابراین
کاهش اینگونه بازی ها، باعث کاهش اعتماد به نفس کودکان و اختلال در روابط اجتماعی
در آینده می شود.

کودکان
آپارتمان نشین اغلب وابستگی بیشتری به پدر و مادر خود دارند و اضطراب بیشتری را
تجربه می کنند. همچنین محصور بودن در آپارتمان باعث افزایش تعداد وعده های غذایی و
کاهش فعالیت فیزیکی و اختصاص دادن زمان زیادی به تماشای تلوییون و بازی های
کامپیوتری و در نتیجه چاقی می شود که چاقی نیز به نوبه خود باعث افزایش احتمال
بروز افسردگی در بزرگسالی می شود.

همچنین
آپارتمان نشینی باعث کاهش تماس با نور خورشید و افزایش احتمال کمبود ویتامین D می شود که این کمبود نیز احتمال بروز افسردگی را
افزایش می دهد.

دکتر «لیلا
رازقیان»، پزشک متخصص اعصاب و روان بیمارستان اعصاب و وران استاد محرری

پایان خبر