این کودکان اغلب از مهارت های سازگاری کمتری برخوردارند.
چرا که نبود هر یک از والدین در زندگی کودک سبب از دست دادن یک منبع حمایتی است.

همچنین
به علت فشارهای ناشی از جدایی بر والدین مانند کاهش منابع مالی و استیگما (انگ طلاق) پس از طلاق، پذیرش کودک از
سوی پدر و مادر، دستخوش تغییر می شود و این امر آثار منفی بر کودک بر جای می
گذارد.

احتمال
ابتلا به افسردگی با مشکلات تحصیلی، رفتاری و هیجانی، شکایت از دردهای جسمی مکرر،
غیبت از مدرسه، ضعف عملکرد تحصیلی، تحریک پذیری و گریه بی دلیل، نداشتن علاقه به
بازی با دوستان، حساسیت بیش از اندازه به طرد شدن، ترس از مرگ و رفتارهای بی پروا
در کودکان طلاق، بیش از دیگر کودکان است.

بهتر
است برای کاهش آسیب به کودکان در اثر جدایی والدین، به اصلاح رابطه والد – فرزند
در چنین خانواده هایی پرداخت.

گوش
دادن فعال، آموزش به والدین پیرامون شیوه رفتار با کودک، کاهش محدودیت های تثبیت
شده برای ملاقات با هر یک از والدین را باید به والدین آموخت و همچنین مهارت حل مساله
را با توجه به سن کودک به او آموزش داد.

توصیه
می شود، آموزش این موارد به کمک روانپزشک و روانشناسان متخصص در این زمینه، مورد
توجه قرار گیرد.

دکتر «لیلا
رازقیان» پزشک متخصص اعصاب و روان بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری

پایان
خبر