بنای
خانواده پایدار از زمان انتخاب همسر پایه گذاری می شود؛ وقتی دختر و پسر آگاهانه و
در سن مناسب ازدواج می کنند با اطلاع از نقش خود، آگاه و مسوولانه به ایفای نقش می
پردازند و بذر نشاط در زندگی ریخته می شود؛ نشاط در خانواده نتیجه یک فرایند صحیح
است که با انتخاب همسر آغار می شود و با رعایت اصول زندگی مشترک جریان پیدا می کند.

 

نتایج
تحقیقات داخلی و بین المللی نشان می دهد یکی از مهم ترین و شایع ترین علل طلاق ها
نداشتن مهارت زندگی است؛ همچنین تحقیقات نشان می دهند اگر زوجین مهارت های زندگی
را یاد گرفته و به کار بگیرند سازگاری زناشویی افزایش یافته و زندگی کم تنش تر و
به دنبال آن زندگی با نشاط تری را تجربه می کنند.

باور
به تمایز نقش می تواند تسهیل گر نشاط در رابطه های زناشویی باشد از این جهت که
قوامیت مرد در بعد مادی، معنوی و عاطفی به مثابه ستون خانواده به رسمیت شناخته
شود و ریحانگی زن به ثمر نشیند؛ به این معنا که مرد در حیطه ایفای نقش خود به
تامین نیازهای مادی و معنوی و روحی اعضای خانواده بپردازد و زن در حیطه وظایف خود
به سکون و آرامش خانواده کمک کند؛ در واقع اگر زندگی بر یک اساس صحیح بنا شود، زن
و مرد در مسیر پر حوادث زندگی، آرامش توأم با شور و نشاط و لطافت روح ایجاد می کنند
و خداوند دل ها را نسبت به هم مهربان و ودود و رحیم می گرداند؛ چنان که قرآن کریم در
آیه 21 روم می فرماید: «و منْ آیاته أنْ خلق لکمْ منْ أنْفسکمْ
أزْواجاً لتسْکنوا إلیْها و جعل بیْنکمْ مودّةً و رحْمةً
إنّ فی ذلک لآیاتٍ لقوْمٍ یتفکّرون». و از نشانه ‏هاى او این که
همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان
مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه ‏هایى است براى گروهى که تفکّر مى ‏کنند.

یکی از
مولفه های مهم در نشاط خانواده وجود فرزند است، اگر زوجین فرزندآوری را به تاخیر
نیندازند، فاصله سنی والدین و فرزندان کم شده و تنش های ناشی از اختلاف زیست واره
های نسلی کاهش پیدا می کند؛ به نظر می رسد وقتی فاصله سنی فرزندان کم باشد و تعداد
فرزندان زیاد، میزان سرمایه اجتماعی بالا می رود، سطح هیجان مثبت و احساس حمایت
اجتماعی در فرزندان و والدین نیز به تبع آن بالا رفته و سطح احساس تنهایی و
افسردگی کاهش می یابد، در نتیجه با خانواده شادتری رو به رو خواهیم بود.

وقتی فرزندان زیاد باشند، توجه و حمایت والدین نسبت به هر
کدام از فرزندان متعادل می شود، بنابراین مستقل بار می آیند و کمتر مشکلات روحی و
روانی پیدا می کنند و به خاطر کارهایی که در منزل به آنها واگذار می شود، مسوولیت
پذیری آنها بیش تر شده، توانایی انجام بسیاری از کارها را پیدا می کنند؛ به این
معنی که مجبور می شوند رفتار و گفتار خود را تصحیح کنند و خواسته های خود را به
خاطر دیگران محدود نمایند، در نتیجه آمادگی لازم را برای ورود به عرصه های اجتماعی
پیدا می کنند؛ به بیان دیگر در خانواده های جوان با تعدد فرزندان، جامعه پذیری
تسهیل می شود، سطح فردگرایی و خود محوری فرزندان کاهش یافته و جایگاه و حرمت
والدین حفظ می گردد، به صورت خلاصه می توان گفت خانواده جوان بیشتر مستعد نشاط و
شادکامی است.

در
واقع خانواده شاد، خانواده ای است که با وجود اینکه ممکن است مشکلاتی در آن وجود
داشته باشد، در آن تنش و تنیدگی و تلخی و سردی نیست؛ ممکن است سختی هایی باشد، اما
سردی و تلخی در این خانواده به دلیل اینکه اعضای خانواده به خصوص زن و شوهر در یک
احساس تفاهم متقابل مسائل شان را درک و حل می کنند.

حجت الاسلام و
المسلمین «حمید مقامی» مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری دانشگاه علوم
پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز