هر یک از ما به شکل متفاوتی به استرس و حوادث ناگوار واکنش نشان می دهیم؛ آگاهی از نشانه های جسمی و ذهنی اضطراب، نخستین قدم در مدیریت آن است.

 

تحریک
پذیری، عصبانیت و از کوره در رفتن، بی خوابی و کابوس، ترس، خستگی، سردرد، عدم تمرکز، اسپاسم عضلانی، تپش قلب و حالت تهوع و دیگر مشکلات گوارشی از نشانه های اضطراب است.

* در
محل کار از روش های ساده برای کاهش استرس خود استفاده کنیم؛ حرکات کششی و نرمش، قدم زدن در فضای باز، تمرین تنفس عمیق از جمله این اقدامات است.

* فرهنگ
حمایت و کار تیمی را در محل کار تقویت کنیم؛ از آنها در مورد نگرانی هایشان سؤال کنیم و در مورد نگرانی های خود نیز به آنها بگوییم.

* صحبت های
خود را به موضوع بحران و کار محدود نکنیم و در
مورد موضوعات دیگر نیز صحبت کنیم؛ از یکدیگر حمایت کنیم و احوال هم را بپرسیم.

* بیشتر افراد
هنگام استرس زیاد با خطاهای کوچک دیگران، برخوردهای بیش از اندازه می کنند؛ به یکدیگر بازخورد مثبت بدهیم و تلاش و جدیت افراد را تشویق کنیم.

* لازم
است در جریان اطلاعات و اخبار روز باشیم، مواجهه با اخبار به ویژه از منابع غیرموثق و در فضای مجازی را محدود کنیم.

* بررسی
مکرر شبکه های مجازی می تواند استرس ما را بیشتر کرده و زمان استراحت ما را که برای بازیابی توان و انرژی نیاز داریم، محدود کند.

* مراقب باشیم که در شرایط بحرانی هم، اصول برخورد حرفه ای را در برخورد با بیماران و مسائل آنها را حفظ کنیم؛ بخشی از فرآیند بهبود بیماران مربوط به مشاهده حالت کاملا حرفه ای کادر درمان است.

* در
بحران ها موارد زیادی پیش می آید که خارج از کنترل ماست؛ سعی کنیم تنها بر مواردی
که در
کنترل ماست، تمرکز کنیم و بیش از اندازه به بخش هایی از بحران که کنترلی بر آن نداریم، فکر نکنیم.

* دغدغه
ها و نگرانی های خانوادگی را مدیریت کنیم و با نزدیکان خود در مورد برنامه های کاری خود، زمان و روشی که می توانند با ما در تماس باشند و همچنین نگرانی هایشان صحبت کنیم.

* تلاش کنیم
برنامه منظمی برای تماس و صحبت با خانواده و دوستان داشته باشیم.

* از
خود مراقبت کنیم و تا جایی که امکان دارد، خواب و استراحت کافی داشته باشیم.

* تغذیه
سالم داشته باشیم؛ مصرف کافئین را محدود کرده و مایعات کافی بنوشیم.

* در
صورتی که احساس کردیم به دلیل استرس یا افسردگی برای چند روز متوالی نمی توانیم کارهای روزمره را انجام دهیم یا تحت فشار بسیاری هستیم، از روانپزشک کمک بگیریم.

* استراحت، خواب کافی و تغذیه مناسب ضروری
است؛ در نظر گرفتن زمان هایی برای استراحت کوتاه در محلی که سر و صدای کمتری داشته
و امکانات مناسب ­تری برای استراحت داشته ­باشد، می ­تواند مفید باشد.

* نشست های گفت و گو با همکاران راجع به
موضوع می­ تواند مفید و انجام بازگویی روانشناختی می تواند کمک کننده باشد تا از
فشار وارده کاسته شود.

* با رعایت اصول ایمنی در انتقال بیماری، به
کاهش استرس خود کمک کنیم.

* با همکاران خود راجع به احساسات و تنش هایمان
صحبت کنیم(بهتر است همکارانی را برای صحبت کردن انتخاب کنیم که از آرامش بیشتری
برخوردارند و می توانند با شما همدلی کنند.)

* در محل خدمت ترتیبی دهیم تا دقایقی را با دیگر
همکاران بگذرانیم؛ با هم صحبت کنیم و دقایق شادی را برای هم فراهم بیاوریم.

* از شوخی و شوخ طبعی استفاده کنیم.

* مراقب سلامت روان دیگر همکارانمان باشیم؛
در صورتی که هر کدام از نشانه های استرس را در همکارانمان مشاهده کردیم، یک شبکه
حمایتی برای حمایت از او تشکیل داده و او را همراهی کنیم.

* مهارت گوش دادن فعال را در خود تقویت کنیم
و به صحبت های همدیگر گوش دهیم.

* به خاطر داشته­ باشیم که لازم نیست خودمان
را به جای افراد بیمار قرار دهیم؛ تنها کافی است با آنها همدلی کنیم.

* از پخش عکس ها و تصویرهای صحنه های ناگوار
و دلخراش از راه شبکه های مجازی خودداری کنیم.

* از بیان و انتشار اخبار و اطلاعات اشتباه و
غیرموثق و بر اساس حدس و گمان در مورد تعداد بیماران و فوت شدگان در جامعه، به ویژه
در شبکه های مجازی خودداری کنیم.

* از بحث و گفتگو و ارائه مطالب ناخوشایند و
ناراحت کننده در خانواده و جمع های دوستانه، اداری، آموزشی، درمانی و گروه های
مجازی خودداری کنیم.

* به شایعات و اطلاعات نادرست توجه نکرده و تنها
از وزارت بهداشت اخبار مربوط را دنبال کنیم.

* برای کمک به سلامت روان خود و دیگران با
ارائه درست اطلاعات، در کاهش استرس جامعه سهیم شویم./103

«فریبا رضایی»، سرپرست مدیریت سلامت روانی،
اجتماعی و اعتیاد معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز

پایان خبر