شاخص توده بدنی (BMI) مخفف Body Mass Index است و معیاری است که اغلب برای تعیین وزن کم، وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاق بودن یک فرد استفاده می شود. با تقسیم وزن فرد بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه می شود.

نمایه توده بدنی به طور گسترده در تحقیقات پزشکی، اقدامات بالینی و سیاست های بهداشت عمومی استفاده می شود؛ زیرا روشی ساده، ارزان و غیر تهاجمی برای ارزیابی وضعیت وزن افراد است. همچنین ابزار مفیدی برای ارزیابی در سطح جمعیت از میزان اضافه وزن و چاقی، و برای نظارت بر روند نتایج سلامت مرتبط با وزن در طول زمان است.

مقادیر BMI اغلب به صورت زیر طبقه بندی می شود:

کمبود وزن: BMI کمتر از 18.5

 وزن نرمال: BMI بین 18.5 تا 24.9

 اضافه وزن: BMI بین 25 تا 29.9

 چاقی درجه 1: BMI بین 30 تا 34.9

چاقی درجه 2: BMI بین 35 تا 39.9

چاقی درجه 3: BMI بین 40 تا 50

چاقی مرگ آور: BMI از 50 به بالا

توجه به این نکته مهم است که BMI معیار کاملی برای سنجش چربی بدن یا سلامت کلی نیست. به عنوان مثال، ورزشکاران و بدنسازانی که توده عضلانی بالایی دارند ممکن است BMI بالایی داشته باشند، حتی اگر اضافه وزن یا چاق نباشند. برعکس، افراد مسن و افراد با توده عضلانی کم ممکن است BMI پایینی داشته باشند، حتی اگر چربی بدنشان بیش از حد باشد. همچنین توانایی شاخص توده بدنی برای تمایز بین انواع مختلف چربی بدن محدود است.

به عنوان مثال، چربی احشایی (چربی ذخیره شده در اطراف اندام های شکم) نسبت به چربی زیر جلدی (چربی ذخیره شده در زیر پوست) به شدت با خطرات سلامتی مرتبط است. با این حال، BMI بین این دو نوع چربی تمایز قائل نمی شود.
با وجود این محدودیت‌ها، BMI ابزار مفیدی برای ارزیابی وضعیت وزن در سطح جمعیت و نظارت بر روند نتایج سلامت مرتبط با وزن است. همچنین یک ابزار غربالگری مفید برای شناسایی افرادی است که ممکن است در معرض افزایش خطر مشکلات سلامتی مرتبط با وزن باشند. اگر در مورد وزن یا BMI خود نگران هستید، مهم است که با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای مشاوره و توصیه های شخصی صحبت کنید.

«سجاد خوش بین»، کارشناس تغذیه واحد بهبود تغذیه شبکه بهداشت و درمان شهرستان آباده