یک فرد عادی که در طول شبانه روز هشت ساعت به طور طبیعی می خوابد و هشت ساعت
کار می کند، تنها هشت ساعت دیگر برای فعالیت های شخصی زمان دارد. از این میزان در
شهرهای پر ترافیک با فرض چهار سفر درون شهری حدود سه تا چهار ساعت را صرف
رانندگی می کند و چهار ساعت یعنی یک چهارم زمان بیداری. البته این ساعات در مورد
افرادی که به رانندگی اشتغال دارند تفاوت دارد. یک راننده تاکسی در کلان شهرها
روزانه حدود 8 تا 10 ساعت رانندگی می کند. این یعنی یک سوم زمان بیداری خود را در
اتومبیل می گذراند.

 

به
گزارش روابط عمومی دانشکده بهداشت شیراز، به دلیل محدودیت حرکت داینامیک در هنگام
رانندگی، طرز قرارگیری بدن هنگام رانندگی بسیار مهم است، در غیر این صورت فرد
دچار کمردرد و بیماری های ستون فقرات از جمله فتق دیسک کمر می شود.

میزان
ابتلا به بیماری های اسکلتی عضلانی در میان رانندگان حتی از کارمندان بانک بیشتر
است. مشخص شده است که رانندگان حرفه ای وسایل نقلیه مختلف ریسک بالایی برای ابتلا
به سیاتیک تغییر مکان دیسک های بین مهره ای، بیماری های ستون فقرات کمری و
کمردردها دارند. بسیاری از فاکتورهای شغلی از قبیل ارتعاش و لرزش تمام بدن، نشستن
طولانی مدت، صدمه به کمر و عوامل روانی اجتماعی به عنوان عوامل آسیب به
ستون فقرات کمری در نظر گرفته می شوند. پوسچر نامناسب و نشستن های اشتباه هنگام
رانندگی ستون فقرات را مورد تهدید قرار می دهد، به این ترتیب که فرد به علت خستگی
یا عادت نادرست خود را اندکی به جلو خم می کند. بدین ترتیب کمر حمایت صندلی را از
دست می دهد و همچنین سر و گردن فشار بیشتری به تنه وارد می کنند.

فاکتورهای
ارگونومیک در رانندگی

   · ارتفاع
صندلی

   · آینه ها

   · پشتی طبی

   · شیب پشتی

   · شیب صندلی

   · محافظ سر
و گردن

   · فاصله
پدال ها

ارتفاع
صندلی

ارتفاع
صندلی را برای ایمنی بیشتر و جلوگیری از کمردرد و بیماری های اسکلتی عضلانی باید تنظیم
کرد. صندلی را به اندازه ای بالا ببریم که لگن در راستای زانوها قرار بگیرد. هیچگاه
با لگن خیلی پایین تر از زانوها رانندگی نکنیم.

صندلی
را طوری تنظیم کنیم که بهترین دید را از پنجره اتوموبیل داشته باشیم. به نحوی که
می بایست دست کم 76 میلی متر بالای فرمان را ببینیم.

اطمینان
حاصل کنیم که برای سر فضای کافی تا سقف ماشین وجود دارد.

اگر دید مناسبی نداریم و هنگام نشستن
خیلی پایین هستیم، برای تنظیم ارتفاع صندلی می توان از به نشین های فوم استفاده کرد.
به نشین های فوم به کاهش ارتعاش وارد بر بدن نیز کمک می کند. ارتعاشات اتوموبیل
خود یکی از دلایل مهم ابتلا به کمردرد و بیماری های اسکلتی عضلانی است.

کفی
صندلی

وقتی
می نشینیم به پشتی صندلی تکیه دهیم. بیشتر وزن بدن هنگام نشستن روی ران هاست،
بنابراین ران ها باید روی صندلی قرار بگیرند. پشت زانو باید حدود دو تا سه انگشت
از جلوی نشیمن گاه صندلی فاصله داشته باشد.

تنظیم
زاویه کفی صندلی

صندلی ماشین باید زانوها را کمی پایین تر
از باسن قرار دهد. این مهم گردش خون به کمر را افزایش می دهد و باعث
کاهش فشار در مهره های کمر می شود و عضلات ران را رها می کند. 

پشتی
برای خودرو:

طبق
استانداردهای OSHپشتی صندلی باید
بتواند گودی کمر را پر کند. اگر صندلی دارای پشتی طبی نیست، از پشتی طبی
استفاده کنید. پشتی طبی با جلوگیری از چرخش لگن به عقب، ستون فقرات را در بهترین
وضعیت قرار می دهد و از کمردرد و بیماری های ستون فقرات جلوگیری می کند.

پشتی
طبی را در ارتفاع مناسب روی صندلی نصب کنیم، به طوری که برآمدگی آن، داخل گودی کمر
قرار بگیرد. با استفاده از پشتی طبی فشار متوازنی را در کل پشت از لگن گرفته تا
بالای شانه ها خواهیم داشت.

زاویه
پشتی صندلی:

کمترین فشار به کمر زمانی وارد می شود که
زاویه صندلی بین 100 تا 110 درجه باشد، یعنی مقدار کمی نسبت به راستای عمود شیب
داشته باشد. اگر به میزان زیادی پشتی صندلی را بخوابانیم، مجبور به جلو آوردن سر و
گردن هستیم. بدین ترتیب رانندگی موجب خستگی عضلانی و درد شانه و گردن و در درازمدت سبب بی حسی در انگشتان می شود./101

«معصومه
پرمون» کارشناس ارگونومی دانشکده بهداشت شیراز

پایان
خبر