اختلال
«بینج
ایتینگ» یکی از انواع اختلالات خوردن است که در آن فرد به طور
مداوم برای مدت زمان دست کم 6 هفته، مقدار
زیادی غذا می
خورد و احساس
می کند که
نمی تواند کنترلی بر این
پرخوری ها داشته باشد.

 

افراد
مبتلا به اختلال
بینج ایتینگ، برای جبران
پرخوری خود، به
روش های غلط
مانند استفراغ کردن و یا استفاده
از مسهل ها
پناه نمی برند و در
نتیجه اغلب چاق
هستند .

تحقیقات نشان دهنده شیوع چهار
تا هفت درصدی این اختلال در جامعه است. عواملی از جمله سابقه خانوادگی، رژیم غذایی، مسایل
روانشناختی (مانند افسردگی) و محرک هایی مانند استرس و یا در دسترس بودن غذا می تواند
خطر ابتلا به
اختلال پرخوری را
افزایش دهند.

از
جمله آسیب هایی که
ممکن است در
اثر اختلال پرخوری
ایجاد شوند می توان به کاهش کیفیت زندگی، انزوا
و گوشه گیری، چاقی، شرایط پزشکی
مربوط به چاقی،
مانند دیابت و بیماری های
قلبی عروقی اشاره کرد.

درمان بینج ایتینگ

همانند سایر موارد اختلالات
خوردن، روش درمانی این اختلال از پرخوری نیز بر دو پایه روان درمانی و تغذیه
درمانی استوار است.

استراتژی
تغذیه ای برای این افراد کاهش پرخوری و ایجاد عادات غذایی سالم است. اغلب افراد مبتلا
به اختلال پرخوری،
سابقه تلاش های ناموفق در گرفتن رژیم کاهش
وزن داشته اند.

بدین ترتیب تنظیم برنامه
غذایی برای این افراد باید با دقت زیادتری انجام شود، زیرا رژیم های کاهش وزن با
اعمال محدودیت کالری زیاد هیچ نتیجه ای به جز تحریک پرخوری، کاهش وزن کمتر و
درنتیجه دل سرد شدن فرد ندارد.

در نتیجه این افراد باید به
صورت مرتب از سوی مشاوران تغذیه پایش شوند و رژیم غذایی تحت کنترل داشته باشند.
داشتن یک برنامه غذایی مناسب می تواند باعث تسریع روند بهبودی فرد در فرآیند روان
درمانی نیز شود. /101

«نسرین نسیمی» کارشناس
ارشد تغذیه دانشکده تغذیه و علوم غذایی شیراز

پایان خبر