«چیا» یک گیاه سالیانه تابستانی متعلق به خانواده نعنائیان
است. این گیاه بومی مناطق جنوبی مکزیک و شمال گواتمالا است و سابقه کشت آن به
هزاران سال قبل بازمی گردد. امروزه از دانه، آرد، موسیلاژ و روغن چیا به طور
گسترده در صنایع غذایی استفاده می شود.

 

دانه چیا منبع بسیار خوبی از اسیدهای چرب (به ویژه امگا 3)،
پروتئین، فیبر رژیمی، آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها و مواد معدنی است. جدول زیر
مقدار متوسط ترکیبات تغذیه ای دانه ی چیا را نشان می دهد.

میزان پروتئین این دانه بیشتر از پروتئین بسیاری از غلات
نظیر گندم، ذرت، برنج، جو دوسر و جو است. همچنین این دانه شامل تمامی آمینو اسیدهای
ضروری به ویژه گلوتامیک اسید، آرژنین، فنیل آلانین، لوسین، سرین است.

مقدار فیبر دانه های چیا بسیار بالاتر از میوه هایی نظیر
هویج، زیتون، بادام، انجیر خشک و غلات صبحانه است.

فیبر رژیمی نامحلول چیا قادر به جذب آب تا چندین برابر وزن
خود است که به حس سیری و هضم آهسته کمک کرده و منجر به افزایش پایداری سطح قند خون
و ترشح پایدار انسولین می شود.

ارزش دانه چیا برای روغن آن است. دانه های چیا با توجه به
میزان روغن، یک منبع غنی از اسیدهای چرب غیراشباع نظیر امگا 3 و امگا 6 هستند.
روغن چیا در بین تمامی روغن های گیاهی دارای بالاترین میزان امگا 3 است که این
ویژگی دانه چیا را منحصر به فرد کرده است.

نسبت اسید چرب امگا 6 به امگا 3 در روغن چیا حدود 29 صدم و
به طور قابل توجهی پایین تر از بسیاری از روغن های گیاهی نظیر ذرت، کلزا، سویا،
آفتابگردان و زیتون است که این امر با کاهش احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی
مرتبط است.

دانه چیا منبع غنی از مواد معدنی می باشد بطوریکه هر سروینگ
سایز این دانه (28 گرم) می تواند به ترتیب 18درصد، 30درصد، 30درصد و 27درصد از
نیاز روزانه به کلسیم، منگنز، منیزیوم و فسفر را تامین کند. این دانه فاقد گلوتن
است، بنابراین محصولاتی که از این دانه تهیه می شوند را بیماران مبتلا به سلیاک نیز
می توانند مصرف کنند.

با توجه به خواص نغذیه ای کم نظیر این دانه، مصرف روزانه دانه
چیا می تواند تا حد زیادی به تامین مقدار موردنیاز روزانه از ریزمغذی ها و در
نتیجه به بهبود سلامت فرد کمک کند. /101

«مینا زارعی» کارشناسی ارشد بهداشت و
ایمنی مواد غذایی دانشکده تغذیه و علوم غذایی شیراز

پایان خبر