مواد
کافئین دار مانند چای، قهوه و نوشابه های انرژی زا، گسترده ترین مواد اعتیاد آور
موثر بر افراد است. مواجهه نخست برای مصرف کافئین شایع است، اما ادامه مصرف آن از
عواملی مانند اثرات تقویتی آن، ژنتیک و نشانه های ترک و هنجارهای اجتماعی تاثیر می
پذیرد.

 

کافئین
به خوبی از دستگاه گوارش جذب می شود و ظرف مدت 45 تا 60 دقیقه به اوج غلظت خونی می
رسد و نیمه عمر آن 4 تا 6 ساعت است که در افراد مختلف متفاوت است.

کافئین
سبب افزایش تولید ادرار، ترشح اسید معده و افزایش متوسطی در فشار خون می شود.

دوز کم
کافئین موجب اثرات لذت بخش ذهنی نظیر احساس بهتر بودن، افزایش هوشیاری، انرژی،
تمرکز، انگیزه و کاهش خستگی و خواب آلودگی می شود، اما دوزهای بالا می تواند اثرات
منفی ذهنی مانند اضطراب و عصبی بودن را ایجاد کند.

بهتر
است افراد مبتلا به اختلال های اضطرابی مصرف کافئین را محدود کنند.

کافئین
گاهی سبب بی خوابی نیز می شود.

نشانه
های ترک کافئین

علامت
اصلی ترک کافئین سردرد است، نشانه های دیگر شامل خستگی، خواب آلودگی، اختلال خلق
و خو، تحریک پذیری، افسردگی و مشکلات در تمرکز است و گاهی نشانه های شبیه آنفلوآنزا
مانند تهوع و استفراغ و بدن درد را به همراه دارد.

سردرد
ناشی از ترک کافئین اغلب ضربان دار است و نزدیک به 12 تا 24 ساعت پس از آخرین
مصرف آغاز و در طی 2 تا چهار روز بر طرف می شود.

مصرف
کافئین در میانسالی به ویژه در مردان افزایش می یابد و افراد سیگاری بیش از دیگران
تمایل به مصرف کافئین دارند.

بین
مصرف کافئین و اختلال افسردگی، اضطراب و اختلال حواس ارتباط وجود دارد.

باید
با احتیاط از کافئین در شرایطی مانند اختلال های اضطرابی، بی خوابی، بی اختیاری
ادرار و بارداری استفاده شود.

در
صورت وابستگی به کافئین بهتر است به روانپزشک یا روانشناس مراجعه تا با استفاده از
روش های مختلف وابستگی را درمان کرد./103

دکتر «لیلا
رازقیان»، پزشک متخصص اعصاب و روان بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری

پایان
خبر