وقتی از تندرستی و سلامتی صحبت می شود منظور همان رفاه کامل جسمی، روانی، اجتماعی و نه تنها بیمار یا معلول نبودن است، که رسیدن به این معیارهای سلامتی در گرو داشتن محیط زیستی سالم است.

رابطه نزدیکی که بین سلامتی انسان و محیط زیست وجود دارد غیرقابل انکار است؛ غذایی که به انسان انرژی می ‌دهد، هوایی که تنفس می‌ کند، آبی که می ‌نوشد تا نیازهای بدنش تامین شود و مکانی که در آن زندگی می‌ کند و به او امنیت می ‌بخشد، همه از محیط زیست او به دست می‌ آید که هرگونه آسیبی به آن، به طور مستقیم بر سلامتی جسم و روان او تاثیر می ‌گذارد.

هر ساله بیش از دوازده میلیون نفر در سراسر جهان به دلیل زندگی یا کار در محیط ناسالم جان خود را از دست می ‌دهند؛ آلاینده‌ های زیست ‌محیطی می ‌توانند مشکلاتی شامل بیماری‌ های تنفسی، بیماری ‌های قلبی عروقی و برخی از انواع سرطان را ایجاد‌ کنند؛ کودکان، زنان باردار و سالمندان در معرض خطر بیشتر ناشی از مشکلات بهداشتی مربوط به آلودگی محیط قرار دارند.

قوانین و سیاست ‌های کاهش انواع آلودگی محیطی می ‌تواند به پیشگیری از بسیاری از مشکلات جدی سلامتی و مرگ و میر کمک کند که نقش مشارکت مردم در اجرایی شدن این سیاست ها اجتناب ناپذیر است؛ ارتقای حس مسوولیت ‌پذیری و آگاهی مردم نسبت به سلامت فردی و جمعی، نقش بسزایی در مشارکت آنها در برنامه های مرتبط با سلامت محیط زیست دارد.

امروزه مشارکت اجتماعی به عنـوان بخش اساسـی سـلامت جامعـه و برنامه ‌های توسعه‌ بهداشتی در آمده است و مشارکت افراد جامعه در امر سلامتی موجب تبلور حس سلامتی در جامعه می شود؛ از آنجایی که  انسان سالم، جامعه سالم را می سازد و محور توسعه پایدار کشور است، این سلامتی تنها در سایه آگاهی، همکاری و اقدام جمعی در حوزه های مختلف مرتبط با سلامتی از جمله محیط زیست حاصل خواهد شد.

دکتر «سرور جوانمردی فرد» عضو هیات علمی گروه پرستاری سلامت جامعه و سالمندی