در طی بیش از یک سال گذشته در روزهای دوشنبه، با شهدای مجموعه
سلامت فارس در طول سال های دفاع مقدس که در کنار خدمات پشتیبانی در جبهه های حق
علیه باطل و خدمت به رزمندگان غیور میهن در بهداری ها و بیمارستان های صحرایی،
شهدای گرانقدری را به این انقلاب تقدیم کرده اند، آشنا شدیم و این بخش با معرفی
شهدای استان فارس ادامه یافت. همچنین در ادامه با شهدای مدافع سلامت دانشگاه علوم
پزشکی شیراز که در روزهای بحران کرونا، با از جان گذشتگی در سنگر سلامت، برای حیات
بیماران جنگیدند آشنا شدیم و 9 شهید مدافع سلامت دانشگاه را در این بخش معرفی
کردیم. در ادامه با شهدای مدافع حرم آشنا می شویم که مطلب امروز بخش همراه با شهدا
به شهید «شجاعت علمداری»، از شهدای
مدافع حرم استان فارس اختصاص دارد.

 

شهید
شجاعت علمداری

تاریخ و محل تولد: 2/4/1354 مورجان فیروزآباد

تاریخ و محل شهادت: 9/4/1393 سامراء - عراق

شهید سرهنگ پاسدار خلبان، شجاعت علمدار مورجانی در روستای
مورجان از توابع بخش میمند شهرستان فیروزآباد چشم به جهان گشود. او دوران کودکی
خود را در همین روستا و در یک خانواده مومن و مذهبی سپری کرد. از همان کودکی در
کنار تحصیل به کارهای کشاورزی و دامداری هم می پرداخت. دبیرستان را در مدرسه مقدسی
فیروزآباد گذراند و پس از آزمون ورودی دانشگاه و مصاحبه، در رشته خلبانی دانشگاه
امام حسین (ع) اصفهان شروع به تحصیل کرد.

او پس از اخذ مدرک کارشناسی لباس پاسداری را بر تن کرد و
بعد از گذراندن چندین دوره تخصصی خلبانی، به عنوان خلبان بالگرد در نیروی هوانیروز
سپاه به خدمت مشغول شد. شهید علمداری از چهره های مطرح در حوزه هوا فضای سپاه بود.
او در این مدت جزو خلبانان برتری بود که با ورود فناوری نوپای پهپادها به فضا برای
آموزش دوره های لازم و تخصصی در این زمینه
انتخاب شد. شهید شجاعت علمداری در سال 1383 ازدواج کرد و صاحب سه فرزند شد.

سرانجام در حالی که برای کنترل هواپیماهای بدون سرنشین در
جوار ملکوتی حرم امام حسن عسکری (ع) در نبرد با داعش به شهر سامراء رفته بود، در روز
نهم تیرماه 1393 به هنگام دفاع از حریم اهل بیت (ع) و در حین نبرد با نیروهای
تکفیری داعش و القاعده، در جوار بارگاه ملکوتی امام حسن عسکری (ع) بر اثر ترکش
خمپاره دشمن به شهادت رسید. سرانجام پیکر مطهرش در روز سیزدهم تیر در شیراز تشییع
و در روز چهاردهم تیر، در روستای خمیس منطقه سیاخ دارنگون شیراز به خاک سپرده شد.

شهید
علمداری از زبان همسرش:

- قبل از فروردین سال 1393وقتی فهمیدم که شجاعت پاسپورت
گرفته است، به دلـم الهـام شـد که بالاخره روزی شهید می شود. حتی به یکی از خانم
های همسایه که با هم صمیمی بودم، گفتم که
دلم خیلی آشوب دارد. می دانم که این بار دیگر علمـدار من شهید می شود. گفت: خدا
نکند! چرا چنین چیزی را می گویی؟ و باز حرفم را تکرار کردم.

وقتی که مأموریتش را نیمه تمام رها کرد و به خانه
برگشت، اول خیلی خوشحال شدم؛ ولی وقتی فهمیدم که می خواهد برای دفاع از حرم اهل
بیت(ع) و نبرد با داعش به شهر سامرا برود، بغض گلویم را گرفت و با گریه گفتم: حداقل
به خاطر این بچه ها نرو! اما او فقط دلداری می داد، در حالی که من مـی دانسـتم او
در اعمـاق وجودش به همه بچه های ایران فکر می کند.

- کار شـهید علمـداری و همکـارانش در عـراق،
کنتـرل هواپیماهـای بـدون سرنشین در جوار ملکوتی حرم امام حسن عسکری(ع) بود. شـب
آخـر، ابتـدا بـا همکارانش به زیارت می روند. حدود ساعت 11 شب به من زنگ زد. صدایش را که شنیدم، به گریه افتـادم.
دسـت خـودم نبـود. ناگهان صدای خمپاره ای شنیدم و پرسیدم: ایـن صـدای چه چیزی بود؟
گفت: چیزی نیست، باور کن جایمان امن است. همان شب وقتی که صحبتش با من تمام شد، خمپاره دیگری می زننـد و او به
شدت مجروح و به بیمارستان منتقل می شود. سرانجام در ساعت 2 بامداد روح بی قرار او
در جوار امام عزیزش، آرام می گیرد و به لقاءاالله می پیوندد.