تغذیه با شیر مادر نه تنها بر سلامت جسمی نوزاد موثر است، بلکه موجب ارتباط روانی بهتر و تکامل عصبی نوزاد می شود و پیامدهای فرهنگی و اجتماعی مهمی در بزرگسالی به همراه دارد. 

در برخی از مطالعات نشان داده شده افرادی که در نوزادی از شیر مادر تغذیه کرده اند، کمتر از دیگران دچار اختلالات خلقی و اضطراربی در بزرگسالی می شوند.

برخی از روانشناسان معتقد هستند کودکانی که به مدت طولانی تری از شیر مادر تغذیه کرده اند دلبستگی(Attachment) سالم تر و ایمن تری با والدین دارند. دلبستگی ایمن در بزرگسالی به افراد اجازه می دهد که ارتباط سازنده و انعطاف پذیرتری با دیگران داشته باشند و به دنبال آن از اعتماد به نفس بالاتری برخوردار باشند.

تماس پوستی مادر و نوزاد و شیر دادن از همان ساعات اولیه و بعد از تولد باعث فعال شدن ژن های مرتبط با تکامل عصبی در نوزاد می شود که در غیاب آن بروز پیدا نمی کردند.

در برخی پژوهش ها نشان داده شده، کودکانی که در نوزادی از شیر مادر تغذیه کرده اند در مدرسه نمرات بهتری در درس های املا، خواندن، نوشتن و ریاضیات دارند و توانایی حل مسئله بیشتری در آنها دیده می شود. از سویی دیگر هر چه مدت شیر دادن به نوزاد طولانی تر شود، رشد شناختی کودک نیز ارتقا می یابد.

همچنین شیر دادن به نوزاد علاوه بر مزایای فراوانی که برای نوزاد دارد، خطر ابتلا به افسردگی را در مادران کاهش می دهد.

شیر دادن نه تنها فرصتی برای پیوند مادر و نوزاد را فراهم می کند، بلکه باعث افزایش اعتماد به نفس مادر و مهارت های فرزندپروری می شود.

شیر دادن باعث ترشح اکسی توسین (هورمون شادی) می شود، در نتیجه اضطراب مادر کاهش می یابد و احساس محبت بین مادر و نوزاد را تقویت می کند.

دکتر «لیلا رازقیان»، روانپزشک و رئیس بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری شیراز