گفت‌وگو با زوج همکار اتاق عمل در شیراز / زندگی مشترک در قلب اتاق عمل بیمارستان حاج محمد اسماعیل امتیاز و فوریت های جراحی شهید رجایی
این گفت‌وگو ادای احترامی است به تمامی کارشناسان اتاق عمل که با تلاش خاموش خود، آرامش و امید را به بیماران باز می‌گردانند.
روابط عمومی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی شیراز همزمان با روز جهانی اتاق عمل، به سراغ «سهیل کمالی» و «فاطمه گل بو»، زوجی از کارشناسان پرتلاش اتاق عمل بیمارستان حاج محمد اسماعیل امتیاز و فوریت های جراحی شهید رجایی شیراز رفته است.
زوجی که سال‌هاست در کنار هم در یکی از حساس‌ترین محیط‌های درمانی یعنی اتاق عمل مشغول خدمت هستند. این گفت‌وگو ترکیبی از عشق، تلاش و وجدان کاری است.
چطور وارد رشته اتاق عمل شدید و انتخاب‌تون از علاقه بود یا اتفاق؟
هر دو از طریق کنکور وارد رشته اتاق عمل شدیم. واقعیت این است که آن موقع شناخت دقیق یا علاقه خاصی به این رشته نداشتیم و انتخاب‌مان تا حدی اتفاقی بود، اما وقتی وارد محیط کار شدیم و از نزدیک با فضای اتاق عمل و نقش حساس و تأثیرگذار کار آشنا شدیم، علاقه در دلمان شکل گرفت. حالا بعد از سال‌ها، خوشحالیم از اینکه سرنوشت، ما را به مسیری هدایت کرد که هم پرمسئولیت است و هم به نوعی با نجات جان انسان‌ها گره خورده.
آشنایی شما از دوران تحصیل بود یا در محیط کار اتفاق افتاد؟
ما در زمان کار در بیمارستان با هم آشنا شدیم. همکاری‌های مکرر، درک متقابل از شرایط سخت کاری و شناخت روحیات یکدیگر باعث شد آرام‌آرام به صمیمیت و علاقه برسیم. شاید بتوان گفت، اتاق عمل برای ما فقط محل کار نبود، بلکه پلی بود به زندگی مشترک‌مان.
بعد از ازدواج، تجربه‌ی ادامه کار در یک محیط چطور بود؟
کار در محیط مشترک، هم ویژگی‌های مثبت دارد، هم چالش‌های خودش را؛ از یک سو، درک متقابل ما از خستگی‌ها و دغدغه‌های کاری بیشتر شده و هر دو می‌دانیم دیگری در طول روز با چه استرس و فشاری روبه‌روست. از سوی دیگر، گاهی تفاوت روحیه و فشار کاری در اورژانس‌ها می‌تواند خسته‌کننده باشد. در مجموع اما سعی کرده‌ایم مرز حرفه و زندگی شخصی را جدا نگه داریم تا تعادل هر دو حفظ شود.
از دید شما سخت‌ترین بخش کار در اتاق عمل چیست؟
به نظر هر دو ما، سخت‌ترین قسمت، آماده‌سازی و راه‌اندازی کیس‌های فول اورژانسی است؛ لحظاتی که زمان بسیار محدود است و هر ثانیه‌اش اهمیت دارد. هماهنگی تیم، تسلط بر ابزار و حفظ آرامش در شرایط بحرانی بسیار دشوار است. البته برای من این فشار دوچندان است، چون گاهی توان بدنی بالا و سرعت عمل زیادی می‌طلبد و شاید از این نظر برای خانم‌ها کمی سخت‌تر باشد.
با وجود دو فرزند، چطور برنامه کاری‌تان را تنظیم می‌کنید؟
تقریباً همیشه سعی می‌کنیم شیفت‌هایمان مخالف هم باشد تا یکی از ما کنار بچه‌ها بماند. این برنامه سختی خودش را دارد، اما کمک می‌کند حضور والدین در خانه حفظ شود و فرزندان احساس کمبود نداشته باشند.
این برنامه مخالف بودن شیفت‌ها چه تأثیری بر زندگی خانوادگی‌تان گذاشته؟
به‌طور طبیعی، زمان باهم‌بودن‌مان کمتر شده و لحظه‌های مشترک خانوادگی‌مان محدودتر است. اما سعی کرده‌ایم به جای کمیت، روی کیفیت تمرکز کنیم. گاهی حتی یک شام ساده دورِ هم، برای ما به اندازه یک سفر خاطره‌انگیز لذت‌بخش است.
واکنش بچه‌ها به این وضعیت چطور است؟ دلتنگی یا افتخار؟
وقتی کوچک‌تر بودند، گاهی دل‌تنگ‌مان می‌شدند و بی‌تابی می‌کردند، اما حالا که پسرمان بزرگ‌تر شده، با دیدِ بهتری به این موضوع نگاه می‌کند. او حالا به کار ما افتخار می‌کند و حتی گاهی با شور و شوق درباره شغل‌مان با اطرافیان صحبت می‌کند. این برای ما بهترین پاداش است.
فرزندان‌تان نسبت به شغلتان چه حسی دارند؟
خیلی حس مثبتی دارند. حتی شوخی می‌کنند و می‌گویند: اگه مریض بشیم، لازم نیست بریم دکتر، مامان و بابا خودشون عملمون می‌کنن! البته هنوز به اتاق عمل نیاوردیم‌شان، چون فضای آن برای سن و روحیه بچه‌ها مناسب نیست، ولی درک کرده‌اند که کار ما با جان انسان‌ها سروکار دارد.
در شرایط فشرده کاری، چطور برای خانواده زمان باکیفیت می‌سازید؟
از هر فرصتی که دست می‌دهد نهایت استفاده را می‌کنیم؛ مثلاً وقتی زمان مرخصی‌مان با هم هماهنگ می‌شود، سعی می‌کنیم سفر کوتاهی برویم یا فقط در خانه، کنار هم آرامش پیدا کنیم. به‌نظرمان مهم‌ترین چیز حضور واقعی کنار خانواده است، نه تعداد ساعت‌ها.
سخت‌ترین یا تأثیرگذارترین روز کاری‌تان چه زمانی بوده؟
برای من روزی بود که اولین‌بار بیماری را دیدم که در اتاق عمل، جان خود را از دست داد. آن لحظه از نظر روحی بسیار سنگین بود و هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود. از نظر جسمی هم هر روز اتاق عمل چالش دارد، به‌ویژه در فیلد ارتوپدی که نیازمند تمرکز، هماهنگی و توان بدنی بالاست.
کار در اتاق عمل چه تغییری در دیدگاه‌تان به زندگی ایجاد کرده؟
کار در این فضا باعث می‌شود زندگی را واقعی‌تر ببینی. ما هر روز با مرز میان حیات و مرگ روبه‌رو می‌شویم و همین باعث می‌شود قدر لحظه‌ها را بدانیم. درک می‌کنیم که زندگی چقدر شکننده و در عین حال ارزشمند است. شاید برای همین است که نگاه‌مان به دنیا آرام‌تر و متعادل‌تر شده.
از نظر شما، مهم‌ترین ویژگی برای دوام در این مسیر شغلی و زندگی مشترک چیست؟
بی‌تردید علاقه. اگر علاقه نباشد، فشار کاری و استرس این شغل طاقت‌فرسا می‌شود. علاقه است که باعث می‌شود با انگیزه سر کار برویم و با وجدان کار کنیم.
روز جهانی اتاق عمل برای شما چه معنایی دارد؟
این روز برای ما یادآور تلاش تیم‌هایی است که شاید کمتر دیده می‌شوند، اما نقشی حیاتی در نجات جان بیماران دارند. همین حسِ مؤثر بودن برایمان ارزشمند است.
در پایان، پیامتان برای دیگر همکاران‌تان در اتاق عمل چیست؟
به تمام همکاران سخت‌کوشم خدا قوت می‌گویم. می‌دانم این کار چقدر فشار و مسئولیت دارد، اما باور کنید سهم شما در آرامش و سلامت بیماران بی‌اندازه ارزشمند است. آرزو دارم همیشه سلامت، آرام و سربلند باشید.
پایان خبر
نظر دهید